۲۶ آذر که می شود سیل تبریکها و شاد باش ها روانه می گردد  شاید مراسمات نمادینی نیز گرفته شود و در آن صاحب سخن از جایگاه والا و مهم رانندگان و حمل و نقل در چرخه اقتصادی سخن براند و  بر رفع مشکلات رانندگان و هزار توی گرفتاری آنها تاکید کند ولی فردا که می شود دیگر هیچ خبری نیست ، هیچ کس نیست همه چیز آنچنان فراموش می شود که گویی اصلا نبوده است  و   این رانندگان هستند که باید بار دیگر ، تک و تنها و بی یاور برای سالی دیگر پشت ماشینهای غالبا از رده خارج و کهنه  خود برای امرار معاشی حلال از صبح تا شب  در سرما و گرما با هزار مشکل پیش رو  دست و پنجه نرم کنند

 امروز که می شود مسئولان برای عکس یادگاری در کنار رانندگان می ایستند  شانه به شانه آنها عکس یادگاری می گیرند اما فردا که می شود  دیگر نیستند آنچنان می روند که گویی اصلا نبوده اند و گویی اصلا مشکلات رانندگان  ،  مشکل آنها و رفع آن جز وظایفشان نیست  

لازم نیست راه دوری بروید کافی است در همین شهر پای درد دل رانندگان تاکسی بنشینید  تا از رنج بی حاصلشان دلتان به درد آید  .

 ایستگاههای در بند ماشینهای شخصی ، عدم انضباط در حمل و نقل درون شهری ،  عدم همراهی پلیس و عدم رعایت  حقوق کاری  و امنیت شغلی رانندگان تاکسی ، کمبود و گرانی لوازم یدکی ، عدم حمایت درمانی و دهها و صد ها مشکل دیگر . که جان به لب رانندگان آورده است  .

آنهایی که هنوز از سر ناچاری برای کسب لقمه ای نان حلال ، صبح تا شب در خیابانهای شهر پرسه می زنند اما آنچنان از حل مشکلاتشان ناامید شده اند  که  فقط صبح را به شب و شب را به صبح می رسانند  .  یک روزمرگی بی حاصل تا ناکجا آباد بودن .

 اما ای کاش گوش مسئولان فقط در ۲۶ آذر حرف رانندگان را نمی شنید و گوش شنوایی برای شنیدن این دردها و عزمی برای حل آنها در تمامی سال وجود داشت .

راننده عزیز روزت مبارک .